Tussen wal en schip.

Veel geregel, veel administratie en veel instanties die zich bezighouden met een en ander, maar helaas is de situatie momenteel zo dat ik tussen wal en schip ben gevallen. En waar ik ben gevallen is er niet eens water om in te blijven drijven.  Gewoon niks.

De ene partij wijst naar de andere, de andere partij wijst terug naar de eerste partij en die partij weigert. Dus zal er waarschijnlijk een hogere macht uitspraak over moeten doen. Wat ook weer tijd kost. Wat die ene partij lekker gaat rekken, want dan kost het nog meer tijd.

Dus maar weer in de pen. En bezwaar maken. En maar weer wachten. En aangezien geen enkele partij ondertussen denkt..goh...die mevrouw Citroen die moet toch ergens haar rekeningen van betalen, geeft dat het gevoel dat het uitermate vreemd is dat je wel werkt en weliswaar ziek bent, maar toch slechter af bent dan iemand die 'rustig' in de bijstand zit.





Dus alweer; Het matras op!!

 

 

Het komt goed zwijmel

Moet mezelf blijven voorhouden dat het op de een of andere manier goed komt. Of in ieder geval, dat ik ervoor aan het werk ben.  Niet als een mak lam naar de slachtbank wordt geleid.

Heb al eerder geschreven dat, om je recht te krijgen, je een goede administratie nodig hebt en zorgvuldigheid en zeker geduld.

Alles vastleggen, ieder gesprek met een partij en als een overheidsinstelling je verzoek afwijst, hier weer onmiddellijk op reageren, want dat is weer strategisch goed voor later.

En wat ben ik blij met daadwerkelijke en praktische ondersteuning her en der.

Je afvragen waarom die ene instelling op een nummer belt wat je niet hebt opgegeven en waarvan het apparaat niet goed werkt, dus je daardoor gesprekken mist. Alweer bellen en aangeven. En doorgeven. En merken dat als je de volgende dag wordt gebeld, ze dit verwerkt hebben.

Zou bijna een dagtaak hebben aan dit alles en gaan ontspannen zit er bijna niet in. Sowieso niet van deze tocht naar kastje en muur en weer terug naar kastje.

Dus dacht ik aan deze song van toen ik net op kamers woonde. En het cassettebandje veel draaide. Want vond de teksten en de muziek zo fijn. Toen dacht ik nog aan de liefde. Nu denk ik aan gerechtigheid en rust in mijn kop.

Elephant-walk

Alsof ik een olifant meedroeg. Wilde het liefste gaan liggen. Slapen, niks meer. Laat maar.

Maar ja...ik moest toch echt weer naar een pleitbezorger, dus alles bij elkaar gezocht. En hoppa...gaan!

Die jurist gaf  me al direct door dat het geen ingewikkelde zaak was. Wel dat hij inschat dat werkgever niet zal willen schikken en we waarschijnlijk zo snel mogelijk de gang naar de rechter moeten maken.

Bellen voor verwijzing.€ 0,25 per minuut en er waren al 19 wachtenden voor mij en dat dit maal 5 minuten ging duren. Dus al € 1,25 kwijt alleen al aan wachten en waarschijnlijk nog wel langer. En dan je gesprek natuurlijk nog. De maximale kosten zouden € 12,50 zijn.
Grappig he....voor mensen die zich geen betaalde rechtshulp kunnen permitteren! Ik wil mijn telefoonkosten zo laag mogelijk houden, maar doordat ik vorige week ook al UWV moest bellen (ook niet onbetaald) en dit soort zaken...tsja...komt er volgende maand weer een hogere rekening.


Dus bij alles wat ik doe, moet ik wel nadenken of dit strategisch handig is. Verstandig is. Geen domme impulsieve dingen doen. Want mijn bron van inkomsten is per direct gestopt en ik zit nu in La-la land...wanneer er weer een geldstroom op gang komt is onbekend.
De ene instantie verwijst naar de andere, de andere moet eea in behandeling nemen en een instantie waarvan ik nog geld verwacht is zo onderbezet dat dit nog wel tot eind mei kan duren, voordat er een uitspraak is. Nog geen geld, alleen een uitspraak.

Had ik twee jaar geleden direct deze baan geweigerd of niet  gesolliciteerd, dan kreeg ik in ieder geval die twee jaar een inkomen wat hoger was dat wat ik met werken verdiende. Hoe raar en tegenstrijdig is dat.
Laat mensen echt nooit meer zomaar zeggen dat je altijd meer verdient met werken.

Nu is het al ver in de dag en alleen maar met dit soort zaken bezig geweest. Kan er een dagtaak van maken. Geen eens tijd om ziek te zijn!

En ondertussen denken/zoeken/starten van een andere bron van inkomsten is momenteel een klus waar ik aan zou moeten denken, maar geen energie meer voor heb.

Er is hier niemand die me in de avond instopt of me vasthoudt en zegt: Komt wel goed Schatje. Ook dat moet ik zelf doen.

Boer zoekt oudere vrouw

Heb ooit een keer een aantal weken in Afrika doorgebracht. Ben in Rusland geweest en in Libie. Zou ik nu ook in aanmerking komen voor een date met boer Marc, met mijn reis-ervaring?

Of al heel lang niet meer gezoend, zo lang dat ik me gewoon weer maagdelijk voel. Maak ik een kansje bij Herman? Heb eventueel ook nog een bril liggen.

Of bij die grote man uit Texland, die goed kan huggen. Dat lijkt me ook wel prettig en ach...mijn hele familie achterlaten of kleinkind....maakt geen donder uit kennelijk...als je je boer maar vindt!

En een Paardenmeisje ben ik nooit geweest, maar wel een Christelijke opvoeding genoten, dus Riks...Nee, ook niks voor mij. Veel te eenzaam en een te jonge vent.

Die David daar ben ik geen type voor. Die wil zich nog voortplanten. En ik heet geen Sarah, dus dat gaat niet meer lukken.

Heel amusant is Boer zoekt vrouw. Gewoon lekker verstand op nul en blik op oneindig. Terwijl ik volgens mijn lijstjes nog van alles moet uitzoeken en regelen. Maar ik ben ziek thuis; moet ik dan nog zoveel?

Ik hoef sowieso niet mee te doen. Want wil mijn familie graag een beetje om me heen hebben, in ieder geval mijn kinderen en kleinkind. Niet alleen op Skype kunnen zien wat ze doen. Niets zo fijn als knuffelen met je kleinkind. Dat kleine lijfje voelen en ruiken (nou ja...behalve bij spuitpoep).

Vandaag mijn bed verschonen, dat voelt altijd fijner, in de avond in een frips bed slapen, de was hangt al aan de rekjes. Nog even een zak van mijn jas repareren, die was open en dan vind je opeens je telefoon in de zoom van je jas terug.

Wil eigenlijk niks, maar weet dat dat niet goed is. Dus vasthouden aan de routines. Flylady to the rescue!

Ben vandaag al 2 x gebeld door meneer die brief gaat opstellen voor mij. Kennelijk heet hij Boer Riks en leest de de zaken niet echt goed. Of denkt hij dat een dergelijke bedrijfsvoering in de jaren 50 was uitgestorven.

Vandaag ook maar weer contact zoeken met advocatenkantoor no. 3.

Advocaatje leef je nog??

Matrassen en springen zwijmel

 

 

 

Ben het matras weer opgegaan.

 

Maar goed; het was een nuttige en energiegevende  week op die manier.

 

Had een geweldig fijne afspraak bij de huisarts. Ik was daar al te lang niet geweest omdat ik me schaamde over mijn gewichtstoename (helemaal zelf eraan gegeten) en daardoor het niet goed voor mezelf zorgen en mijn d iabetes. Dat vond ik nogal stom van mezelf want ik snap alles meer dan goed en dan nog doe ik het niet goed. En denk ik dat ik eerst maar weer alles eraf moet krijgen qua gewicht, voordat ik op controle kom. En ga vervolgens niet. Laat dan niets meer controleren en weet natuurlijk allang hoe de vlag erbij hangt.

 

De huisarts zei me dat ik al weer blij moet zijn dat ik er weer was. En fijn dat eea omtrent mijn werkstress en wat het effect daarvan is nu ook in mijn dossier staat. Je weet maar nooit hoe dat van pas komt.

 

Dat was matras 1.

 

Toen wederom contact met het UWV. Matras 2.

Daarna op een heel stug matras, no. 3, gesprongen.  En daarna contact met Matras 4. Ik was in eerste instantie niet zo enthousiast over hoe advocaten reageerden, maar snap nu beter dat dit niet een eenvoudige case is. Ik sta niet alleen en wat is het enorm fijn om zoveel reacties te krijgen op mijn voorgaande log. Dat doet me goed.

Ik weet verder van collega's dat ze ook in eenzelfde traject zitten. En dat de werkgever niet wil schikken. En een collega die zogenaamd brutaal aan de telefoon zou zijn maar die meneer Netjes zelf is en niet meer komt opeens. Allerlei vreemde zaken. Alles te maken hebbend met,  wat een advocaat me deze week vertelde,  de proletenwerkgever en zijn arbeidsvoorwaarden.

 

Daarna alles printen ergens - want heb geen printer zu hause - en verdorie zeg...ik had energie om daar op de fiets naar toe te gaan, terwijl ik dacht dat ik even zou moeten slapen of uitrusten.  Of met de bus zou moeten reizen. Het ging wel in tempo elfendertig, maar ik hield mezelf voor dat ik geen .

 

haast had. Als ik die brief op de post had en alles gekopieerd, dan mocht ik bij wijze van spreke de rest van de dag slapen.

We zijn er nog lang niet maar ik sta wel te springen om verandering. De eerste stappen zijn gezet. Mijn energiepeil is nog laag, maar het is alweer hoger doordat ik zaken deel en steun krijg. Daarom: met grote dank aan iedereen die me een steuntje in de rug geeft daarbij, virtueel of in het echt. Dat doet me enorm goed, enorm!!

 

 

 

 

 

 

 

 



 



Ken je die mop van die vrouw die naar een pleitbezorger ging?

Van de week echt zo'n dag gehad waarvan ik dacht dat die zo verfilmd kon worden als lachfilm.

In de ochtend bijna de bus gemist. Toen stond de bus klem op de busbaan want een extra grote en lange vrachtwagencombi stond met zijn kop bij het ene hek en met zijn kont bij het andere hek en daarmee blokkeerde hij de busbaan. Van beide kanten.

Een dame zei nog tegen de buschauffeur dat hij wel eventjes achteruit kon rijden, maar dat leek me echt iemand die nog niet eens een Canta mag besturen. Op de busbaan met een grote helling en om de 7 minuten een bus, even een driedubbel lange bus in zijn achteruit naar de halte rijden. Hoe leuk.

Enfin...de trein die ik wilde hebben die miste ik en gelukkig zag ik dat er snel een stoptrein ging, die er dus wel langer over deed, maar omdat ik ruim genoeg had gepland zou ik een andere tram in de stad waar de advocaat zat kunnen nemen en zou toch net op tijd komen. Stoptrein stond wel heeeeeeelemaal achteraan het perron en ik heb toen maar niet gedaan wat de NS adviseert sinds kort. Wel gefloten, toch maar ingestapt. Want anders zou ik zeker te laat komen.

Ik had grote verwachtingen van deze advocaat. Hij stond bekend om zijn werk- en inkomenszaken en we hadden al eerder contact gehad, maar toen was de tijd nog niet rijp om hem in te schakelen, want dat kon ik me toen nog niet permitteren. Gesubsidieerde rechtshulp kijkt 2 jaar terug naar je inkomen en dat was toen nog relatief hoog.
Nu was dat probleem er niet meer, want inkomen is nog meer gezakt en vermogen is nihil en ik kon een peiljaarverlegging aanvragen.

Helaas, ondanks mooi kantoor en ook nog heel fraaie advocaat (ik vond het heel prettig dat ik een Lekker Ding als dusdanig herkende), zei hij me, na de stukken te hebben doorgenomen, dat hij dit soort rotzaken niet meer wil doen. Omdat hij er helemaal niet goed meer van wordt. Van dit soort proletenbazen.
Ik zei hem dus dat hij zich dan wel kan voorstellen hoe ik me voel. Als werknemer van. Die klem zit.

Bleef ik ook nog aan zijn fraaie voordeur versiering haken en een winkelhaak in mijn jas (die heb ik al weer gerepareerd maar ja...het voelt niet fijn).

En toen ik daarna doorreisde (had zo'n treinkaartje waar je de hele dag onbeperkt op kon reizen) om in een naburige stad even een kop koffie met een vriendin te drinken, toen werd het me een beetje teveel. Ik had zo gehoopt dat iemand zou zeggen: Kom maar hier; ik ga ervoor zorgen dat alles rechtgetrokken wordt. En nu was ik weer terug bij af.
Advocaat raadde me aan me aan te sluiten bij een advocaat van een collega die zijn zaak al op de rol heeft staan. Maar het is geen eenvoudige zaak. Werkgever loopt precies op de kantjes van wat mag en niet mag en heeft nu alweer wat zaken een beetje bijgeschaafd. Van de ene maas in de wet naar de andere zwemmend.

Dus na het janken en de koffie nog in de trein die advocaat gebeld en ik kon mijn stukken doorsturen.
Tot ik vandaag de voorwaarden hoorde. Ze werken niet met gesubsidieerde zaken. En of ik dan maar, als ik met hun in zee wilde gaan 1,5 keer mijn maandloon kon overmaken.
Als voorschot.
Nu is mijn maandloon vrij laag, dus lijkt het dramatisch, maar voor mij is dat het wel. Heeft het überhaupt nog wel nut? Ik heb dat bedrag niet eens.

Vriendin gaf aan dat ik aanvullende bijstand kon aanvragen omdat mijn salaris deze maand dramatisch onder bijstandsniveau ligt.
Nee hoor, u moet bij het UWV zijn, daar bent u dan ziekgemeld en werkgever moet u betalen. UWV verwijst mij weer naar werkgever. Die mij helemaal nul ziektedagen heeft betaald. En ik denk dat ik ook niet ben ziekgemeld.

Dus wederom het matras op. Nu al via een andere weg aan het proberen mijn recht te krijgen, maar
ik zou er bijna totaal moedeloos van worden. En toch merk ik dat ik, juist doordat ik fijne en ondersteunende reacties hier krijg, door wil gaan. Niet de grote bekken laten winnen.

Gelukkig ben ik die dag ook nog doorgetreind naar mijn dochter en kleindochter en wat was dat fijn!
Even simpelweg geluk meemaken.

Daarna weer huiswaarts, geheel afgeknoedeld en dan al hoestend de volgende dag weer aan het werk. Want er is geen alternatief (nog).

Gelukkig morgen nog maar 1 dagje werken.

Bitterzoet

Hoorde van iemand die me lief is dat hij me cynisch vond en bitter.

Tsja...moet eerlijk zeggen dat ik daar nogal cynisch en bitter op reageerde in mijn hoofd. Of eigenlijk teleurgesteld. En verdrietig. Was dat nou nodig om te zeggen. Even uithalen naar de boodschapper?   Op een moment dat ik juist op hem reageerde dat hij nogal lauw en weinig empathisch op slecht financieel nieuws van mij had geantwoord. En dat zei ik hem ook.

Maar goed: als iemand me al zeker 10 keer heeft laten weten dat hij relatietwijfel heeft, al 10 x een break-up heeft aangekondigd en ook gehad en mevrouw stampvoetend en luid schreeuwend in de kamer haar gelijk staat te halen, om de 3 seconden hem belt of berichten stuurt, met zelfmoord dreigt en hij me dan vraagt wat ik van haar vind....moet ik dan een gesuikerd antwoord geven of hem zeggen hoe de zaken ervoor staan, zoals Dr. Phil altijd zegt



En dan krijg ik te horen dat ik bitter ben.

Ja, ik hou niet van dat soort vrouwen. Ik vind ze berekenend en drama-queens en natuurlijk, een goed psycholoog zou zeggen...dat komt OMDAT ik dat ook wil zijn. Ik ben in feite jaloers op wat zij wel heeft. Iemand die voor haar wil zorgen en die ze zo om haar vinger heeft gewonden na korte tijd dat hij zelfs zijn ballen (oog- en testis)  bij haar heeft ingeleverd.

Hij geeft zelf aan dat hij heel graag de ongezouten waarheid wil horen. Heb hem al vaker gezegd dat die niet bestaat. Er is geen waarheid, slechts perceptie. Ik ben sowieso geen goed persoon om relatie advies aan te vragen.
Want ik heb geen relatie. En ben bevooroordeeld.

Maar goed als hij mij in paniek belt, dan ben ik echt niet zo lullig om te zeggen dat hij het maar zelf mag uitzoeken. Ik hou van hem en laat hem niet in de kou staan.

Wel heb ik zelf grote zorgen over of ik ooit nog normaal werk vind
Zorgen of ik al mijn rekeningen kan blijven betalen
Zorgen over hoe snel de belastingdienst over de brug komt
Oh ja..zorgen over mijn geestelijke gezondheid. Hoe blijf ik staan.
Zorgen of ik überhaupt nog lichamelijk gezond ben en blijf
Of ik na 300 afwijzingen nog vrolijk en optimistisch kan geloven dat iemand mij nog hebben wil op welk vlak dan ook, behalve bij een bedrijf zoals waar ik nu werk.

Daarom ben ik blij dat ik nog blij word door zoiets simpels als Sneeuw. Kennelijk ben ik nog niet zo bitter of zuur dat dit ter plekke wegsmelt. Hoe heerlijk is het verse geknerp onder je voeten. Al die kinderen met sleetjes te zien. Dat aparte licht. Heel mooi!

Terwijl ik dit zo schrijf lopen de tranen me over mijn wangen. Ik vind het gewoon niet eerlijk!! Alsof ik wel moet timen wanneer ik rottig nieuws heb. Ik had ook liever vertelt dat ik ergens aangenomen ben en ik een normale baan heb. Maar de zaken zijn zoals ze zijn.

Ik had het er vorige keer met man met hond erover hoe ik me kon storen aan zijn gedrag (bovenstaande man dus) en dat me dat wel een heul grote spiegel voorhield over mijn eigen gedrag.

Ook ik kan lang klagen (om het klagen wellicht???) en schiet weinig of slecht in de aktie modus. Terwijl vriendinnen, vrienden en man met hond toch vaak genoeg aangeven dat ik dit niet hoef te blijven ondergaan. Zelfs, en daar ben ik een ongelovige Thomas, dat mensen me willen helpen als het moeilijk wordt. Ik vrees wel dat de hulp van deze meneer met een continue relatiecrisis niet te verwachten valt. Hij snapt het gewoon niet of zit dusdanig met zichzelf in de knoop dat hij mijn sores er ook nog niet bij kan hebben

Heb ik toen direct (of eindelijk)  mijn woorden in daden omgezet en ben ik gaan uitzoeken hoe en of mijn werkgever mag doen wat hij doet. En ja, dat kost geld, moeite tijd, maar voelt toch wel stukken beter dan lijdzaam ondergaan.

Ik moet ook stoppen met altijd maar klaarstaan voor diegene  met zijn relatiegedoe. Helemaal omdat hij geheel niets doet met adviezen. En alles in de wind slaat en een tijd terug zelfs aangaf dat hij al trouwringen had gekocht. En toen weer uit elkaar ging. Nu voorgoed. Tot de volgende let's just kiss and say goodbye sessie.

Ik lig er wakker van, ik word er wakker door gehouden want lange Skype-gesprekken, waardoor ik de volgende dag niet goed functioneer, maar hij wil kennelijk graag een drama-relatie. Want ze heeft ook echt goede kanten.

De zijkant kennelijk.

Oh ja...dat is dan weer cynisch. Of was het nou bitter?

Wat ik ook nog dacht tijdens mijn wandeling door de sneeuw dat hij kennelijk mij ook nog wil veranderen. Wat niet kan. Ik kan amper mijzelf veranderen. Bijschaven, bijsturen, maar mijn Maarten van Rossumgevoel voor humor....dat hoort gewoon bij mij. En ja; ik weet dat ik heel vaak de vinger op de zere plek leg. En dan ben je niet populair. Of aardig.

 

Goed; toch maar weer aan het werk, want de schoorsteen rookt niet vanzelf. Nu nog even proberen te ontspannen en alvast verstand op nul zetten.

Sneeuw Zwijmel

De wereld is wit en de vlokken vallen nog steeds.

Het ziet er zo mooi uit; ik wil graag naar buiten alhoewel ik me nog wiebelig en hoesterig voel. Dus maar gezocht naar iets wat bij Sneeuw past voor de zwijmel van vandaag.

Ik zou willen dat ik een opgewekter en minder cynisch (hoorde ik net van iemand) mens ben. Misschien helpen bergen sneeuw om dat gevoel te verdoven of weg te smelten.

Ze deed nog een plas, dronk nog een glas en alles bleef zoals het was

Opeens is plassen hot item!

Wat ik grappig vind is dat twee Blonde zestigplussers in het nieuws komen in verband met Golden Showers.

Denk dat voor veel jongere mensen überhaupt het idee dat ouderen nog aan sex doen of denken,  al een no go erea is en dan nog zoiets? Urine wordt bij ons ouderen alleen met incontinentie geassocieerd. Niet met plezier. Vandaar de besmuikte lachjes.

Nu ik nog ziek thuis ben, zie ik zelfs bij Jinek dat er een heel item aan is gewijd. Nou ja, meer het plassen in een opvangplek die niet zo gewoonlijk is en daar dan een filmpje van. Maar ach, als de dame in kwestie dat fijn vindt, mag ze van mij doen wat ze wil.

Verder wordt er veel afgezeken her en der. Ik snap nu waarom ik dat soort aktualiteitenprogramma's niet meer trek. Teveel ego en teveel MIJN mening of de grachtengordelmening.

Dus kijk ik al een tijd niet meer naar DWDD maar liever naar Binnenste Buiten. Of gewoon naar de zoveelste herhaling van Father Brown. Over een man in een jurk.

Neem nog maar een Anta Flu; alle verplichte zaken heb ik gedaan vandaag. Ben heel blij dat ik het Flylady regime weer elke dag kan opbrengen, buiten mijn normale schoonmaakroutines. Hoe blij ik kan worden dat ik een heel klein stukje van mijn keuken heb opgeruimd, goed gekeken of alles wel zo nodig was op die plek en op de juiste plek opgeruimd. En niet langer dan 15 minuten over zo'n taak doen. Met blafhoest en lage energie goed op te brengen.

En nog maar, voordat ik een Anneliesje van der Pies doe,  even doe'n wat 'n kippe niet kan. Gewoon op de wc.

Citroen in Wonderland

Het boek Alice in Wonderland kwam voor het eerst onder mijn aandacht toen ik 9 jaar was. Ik had net wekenlang in het ziekenhuis gelegen - was kantje boord. En was eerder ontslagen, want bleek toch veel meer (vet)reserves te hebben dan men dacht en weken eerder hersteld. Herinner me nog dat mijn vader direct zei dat het nu wel klaar was met al die aandacht toen ik thuis naar mijn kamertje ging. Nu moest ik maar weer gewoon doen.

Toen ik daarna thuisgekomen bezoek van de hoofdmeester van de lagere school kreeg en hij me zei dat ik een heel sterk meisje was (goh...had dat nou wat beter onthouden!!) kreeg ik van hem dit boek.

Prachtig en dubbeldik want ook Spiegelland zat erbij. Maar het boek ben ik kwijt. Ondertussen wel een ander, dunner en alleen Alice in Wonderland tweedehands gekocht hele  tijd terug, maar dat is het natuurlijk net niet. Herinner me een paarsgekleurde kaft, paperback, maar vooral die prachtige illustraties in zwart/wit. En vreemde gedichten. En bijzondere uitgestorven dieren zoals een Dodo. Of een Griffioen. Geweldige wereld om in weg te dromen.

Nu heb ik het als luisterboek en dat is heerlijk als je niet kan slapen. Dat iemand je voorleest uit een mooi boek uit je jeugd (met stemmen). Oh hoe herinner ik me dat Alice altijd vermanend tegen haarzelf sprak. Doe ik ook. Nog steeds. Maar ook dat ze leert van haar fouten. Het boek heeft diepere lagen, wat het zo fascinerend maakt.

 

 

Dit was het boek!

 

 



 

En zo voel ik me nu.

 

 

Is het niet grappig dat Alice al zegt dat ze in ieder geval niet groter kan worden door van een koekje te eten, want ze is al zo groot. Ha! Bij mij lukt dat wel hoor.

 

De les is ook om te blijven zien dat er overal flesjes en koekjes en paddenstoelen zijn die je in staat stellen om groter of kleiner te worden. Vooral groter als mens. Ze staan voor me klaar; ik moet ze alleen leren te herkennen. En ervan eten of drinken! Niet naar blijven kijken.

 

 

 

 

 

 





Hoest? Broekhoest.

Oh kon ik maar beschaafd hoesten. Keurig, zachtjes als een dame. Met zo'n kanten zakdoekje.

Helaas; ik klink net als mijn vader deed; hard en doordreunend. Daarbij gebruik makend van mijn volume.

En dan gaat het wel eens zo hard - dat ik een Annelies van der Piesje doe. Vooral als ik te lang wacht voordat ik ga als ik moet gaan en denk dat ik nog even een  email naar de rechtsbijstand kan afronden en versturen.  Niet op tijd pauze neem dus.

Gelukkig ben ik thuis en heeft er verder niemand last van. En altijd denk ik dan dankbaar dat ik gelukkig geen broekhoest heb. Dat lijkt me nog genanter.

A la Clinton zwijmel

Niet meneer Clinton (gewoon een beetje liegen en tegen een opdrachtgever van de werkgever iets vertellen wat niet waar is - I did not have...bla bla bla), maar als mevrouw Clinton was ik van de week op mijn werk. Ik merkte een vervelend hoestje, hoog in de keel en wat dan lekker door resoneert naar mijn borstkas. Gooide er wat (een hele zak zowat)  van die groene hoestsnoepjes in, maar ja...7 uur per dag constant praten is natuurlijk niet een ideale omgeving voor een hoestje.

Of juist wel.

Wat het werd een heerlijke echte hoest, met slijm, snot en pien in de kop en in de ribben van het hoesten en telkens moest ik even mijn verhaal onderbreken net als mevrouw Clinton doet:

Dus helaas alweer ziek moeten melden, want het ging echt niet en ik wilde eerlijk gezegd ook helemaal nooit meer, nooit meer. Ik vond het beter voor mijzelf om rustig alleen te hoesten, gewoon thuis.  En verdween in bed of onder een dekentje op de bank, rechtop zitten is prettiger als je hoest.

Had gelukkig nog een stukje verse gember in huis, dus daar thee van gemaakt met honing. En mijn aloude doosje dampoo. Dan ruik ik als een dennenbos of als een struikje Rozemarijn, maar heerlijk opwekkend die lucht en het geeft ook lucht.

Dit weekend op zoek gaan naar verluchting verlichting. Praten doe ik sowieso weinig een weekend, want woon alleen. Zonder kat. Of hamster. Of cavia. Fijn dat er nog steeds een gratis zaterdag krant op de mat ligt en ik nog genoeg koffie in huis heb om een lekker kopje koffie te kunnen maken. Komt goed.

Groundhog day revisited

Vandaag is het Groundhog Day in de USA.

Wat is dat dan: Groundhog Day


Ik ken deze dag via de film, hoe toevallig, Groundhog Day. Fijne film, vooral door de boodschap.

Dat je je eigen Groundhog Day kan ontvluchten door ander gedrag te vertonen. Dus NIET erover praten, maar doen.

Had ik toch echt weer die ene man aan de telefoon die eindelijk eindelijk eindelijk eindelijk een eind aan zijn eigen Groundhog Day-relatie had gemaakt; is hij gewoon weer terug bij wat ik noem: Gaaaaaaaaan we weer.

Vroeg hij nog aan mij of ik kon benoemen wat stom gedrag was.

Uh....alles!

Wees duidelijk; niet in je woorden, maar in je daden. En ja, je doet stom, heel stom. Het stomste wat je doet is dat je je eigen grenzen niet bewaakt. Jouw normen en waarden af laat nemen.

Goh...die kan ik ook zo op mijn trui borduren. Geen woorden maar daden dus.

Want ook ik wil niet langer in een grijs gebied blijven. 

Hij bleef maar vragen naar het waarom. Ik vroeg hem hoe hij zou hebben willen reageren in zijn beste versie. Geheel anders dus. Doe dat dan ook voortaan!

Man man man...wat is de liefde soms ingewikkeld. 

Nothingness

Jaaaaren terug keek ik samen met mijn kinderen de film The Neverending Story.

Wat was die geweldig. Indrukwekkend, mooi, zielig en leerzaam. Een film voor kinderen, maar vond de boodschap voor volwassenen uitermate leerzaam. Leerzaam in de zin dat je nooit moet stoppen met fantaseren, met hoop houden en niet moet stoppen met liefde voor elkaar. Anders verdwijnt alles wat je lief is. In het grote niks.

Daar denk ik veel aan; deze film en hoe hou ik hoop; hoe blijf ik toch me verheugen op plannen of eigenlijk, maak ik nog plannen en glij ik niet langzaam  naar het Grote Niks.

Het grote Niks, waar niets meer is, niets meer hoeft, je niets meer beleeft, niets meer nodig is, niemand nog nodig is en er niemand op jou wacht. 

Wat voor plannen heb ik eigenlijk. Niet veel moet ik toegeven. Alsof ik in de mist zit en niet verder kan en durf te kijken dan een week dag. Karweitjes doe ik, dingen die moeten. Vooral veel administratiezaken. Zo'n hele vrije dag gaat al voor de helft eraan op.

Zoals alweer aan de telefoon hangen met de Belastingdienst, want hun afspraak om me binnen 5 werkdagen terug te bellen, was kennelijk nergens te vinden en is opnieuw gemaakt. Alweer 2 weken verlies van tijd. En ondertussen dus maar blijven afbetalen op iets wat ik waarschijnlijk weer terug krijg. Maar totdat er een besluit is - wat nu nog langer duurt - , moet ik wel blijven betalen. Want in de grote boeken staat dat ik moet betalen, terwijl in dat andere boek staat dat ik zelfs over vorig jaar nog wat krijg. Leuker kunnen we het inderdaad niet maken. Wel frusterender.

Een andere afdeling - provinciaal dan - die was sneller in hun dienstverlening en ook daarmee moet ik aan de slag. Uitzoeken, invullen, opsturen en afwachten. En vastleggen natuurlijk.

En mijn rechtsbijstandsverzekering aan het werk gezet op mijn arbeidsvoorwaarden. Dat was ook een hele grote hehe-eindelijk kom ik in aktie-aktie.

Dus 'dwing' ik mezelf om tenminste 1 ding per dag te doen wat ik fijn vind, ontspannend. Helaas niet lekker vrijen, maar lekker breien is ook goed. Maar zelfs dat vind ik moeilijk. Het blijft gewoon maar malen im Kopf. Dan slaap ik onrustig en word ik te vroeg wakker. 

Vind dat ik momenteel geen leuk mens ben; niet voor mezelf, niet voor anderen. Ik stoor me aan mijn navelstaarderij. Ik lach te weinig. Er zit weinig Brosgehalte in mijn leven momenteel. Ik doe te weinig, ik zorg te weinig voor anderen want kan het niet eens goed voor mijzelf. 

Toen ik vanochtend de datum zag, bedacht ik dat ik maar weer gewoon van voren af aan moet gaan beginnen met het veranderen van kleine dingen die uiteindelijk tot grote dingen leiden. Dan zit ik onder het bellen te bedenken hoe het einde van de werkdag ieder kwartiertje dichterbij komt en als ik straks thuis ben dat ik dan eerst gezond ga koken, dan administratie, dan haar wassen en oh ja de Kerkbalans envelop staat al klaar, daarna maar haar wassen en direct lekker mijn pyama aan, afwas gedaan, lunch voor morgen gemaakt. 

Blijf doorgaan. Niet opgeven. Nooit opgeven. Nooit.