maandag 9 december 2013

Tell me why I don't like Monday's

Raar genoeg....Ik hou van de maandagen. Vooral sinds ik niet meer werk en de stress heb van ellenlange saaie maandagochtend-meetings. Met nog saaiere verslagen van management/directie/onderdirecteurtjes over hoe het toch allemaal nog beter moet/kan/zou moeten kunnen en met nog minder mensen.

Nu bepaal ik mijn eigen targets. Lekker zo'n lijstje to do dingen. Vandaag stond als eerste op het programma een wasje in de machine gooien, daarna mijn rondje Bless the House en dat rondje was nog niet helemaal klaar toen ik verwacht werd in de garage om de auto van mijn zoon te brengen. Hij mailde me of ik de auto toch maar even langs de garage wilde brengen.
Hij heeft 'm weer nodig als hij terug van vakantie is. De reden daarvan is supergoed, maar deelt hij liever nog niet met de hele wereld maar voor mij was het net Groundhog-day omtrent dezelfde tijd vorig jaar.

Dus gisteren een mailtje gestuurd naar de garage-eigenaar en had vanochtend een antwoord dat ik er rond 10.00 mocht zijn. Gelukkig startte hij normaal en kon ik de auto voor de garage parkeren. Deze garage-eigenaar is altijd zo aardig dat hij je altijd weer naar huis brengt of naar het station al naar gelang waar je moet zijn op dat tijdstip. Maar omdat het nou niet zo heel erg ver lopen was en het lekker weer is, ben ik terug gaan lopen. Heb ik ook direct weer wat extra beweging gehad!

Thuisgekomen wasje opgehangen, gestofzuigd en even pauze voor een heerlijk kopje koffie. Wat een gekneuter he...maar je moet eens weten hoe er op kantoor rondom koffie wordt gekneuterd!
Enfin...daarna het rondje Bless the House afgerond en nog wat extra klussen in huis gedaan, o.a. project luxaflex, weer een kwartiertje boenen en wat een lekker werkje, en nog een tafeltje waar de zon op viel en daardoor duidelijk was dat daar ook wel een doekje overheen kon. Het stelt denk ik in de hoofden van superhuisvrouwen niets voor, maar ik word er blij van. Ik stel niet uit, maar doe gewoon mijn routines en daardoor blijft alles schoon.


Ondertussen belde een goede vriendin en nu is het denk ik lunchpauze. :)

Ik ga zo denk ik even naar de bibliotheek; eens kijken wat voor inspirerende winterboeken er zijn en met dank aan Vlasje, ook een lijstje maken met wat ik graag nog wil lezen deze winter. Maar dus eerst maar even iets eten.

Ik zag van de week de serie Tot op het Bot over meisjes die Anorexia hebben of hadden en wat een parallellen zijn er met hoe zij zichzelf zien (of eigenlijk niet zien) en hoe ik mijzelf zag/zie toen ik dik(ker) was. Dat je alleen maar oog hebt voor de (ingebeelde) lelijkheid. En niets meer kan benoemen wat goed is. Of eigenlijk helemaal niet ziet dat je ook goed bent hoe je bent. Dik, dun, normaal....Dat perfect zijn een dom streven is, want alles blijft veranderen. Ook je lijf. En dat het er uiteindelijk niet om draait of je past in het beeld wat de samenleving van een vrouw heeft, maar dat je een goed en integer mens bent die tevreden is met haar lijf, met haar uitstraling en haar waarde ziet. Dat die waarde niet zit in maat 36 noch in maat 54. Noch in een perfect gezicht. Mooie serie dus. En een goede spiegel voor mijzelf weer.




1 opmerking:

pourquoi pas ??? zei

Ik hou ook zo van de maandag. Wat leuk,dat je ana me dacht, heb ik ook hoor en mocht je een achtertuin met kippen, cavia's en konijnen zien dan moet je aan bellen.
Tja uiterlijk; jammer genoeg is t wel heel belangrijk hoor, hoe je t wend of keert. De kunst is wel om tevreden te zijn met het uiterlijk dat je hebt. Zelf vind ik dat niet meevallen en kan ik mensen benijden die dat wel kunnen. Ik vind wel dat je er zoveel mogelijk aan moet doen om er leuk uit te zien. In t winkelcentrum zie ik weleens vrouwen lopen, en die zullen vast een heel leuk karakter hebben hoor, maar dan denk ik kom op he, verzorg je een beetje voordat je de deur uitgaat. liefs en fijne dag.