Terwijl mijn dochter even een hazenslaapje doet, kan ik snel een blogje schrijven.
Wat gaat het allemaal goed met haar. Morgen naar het ziekenhuis om hechtingen te laten verwijderen. Ze kan en doet gewoon alles zelf. Douchen aankleden en een loopje in de buurt en af en toe een lunch met een vriendin. Gaat echt - naar mijn mening - supergoed. Wel denk ik dat ze best een beetje mag toegeven aan dat ze toch echt een pittige operatie heeft ondergaan en dat uit zich in toch wel willen slapen in de middag.
Vind het heerlijk dat ik weer even mag zorgen. Lekker eten maken, een kopje thee, een dekentje over haar heen leggen als ze het koud heeft. Echt een warm gevoel. Een gevoel dat ik nodig ben :) Dat duurt denk ik niet lang meer, want ik zie aan mijn dochter dat het echt niet meer nodig is, dat zorgen/vertroetelen... aan haar ongeduldige blik.
Nog steeds geen betaald werk gevonden. Wel lekker druk in mijn netwerk. Ben goed in de grote lijnen en zaken onthouden en noteren, dus ik maak verslagen van onze bijeenkomsten en nodig iedereen uit, die lid is van de club, voor de volgende meeting. Ook weer goed voor op mijn CV.
Ondertussen denk ik na (en ik ben een laaaaaaaaaaaaaange denker, niet van de impulsieve acties, ik wil alle voors- en tegens goed overwegen altijd) over de vorm en manier waarop ik zelfstandig zou kunnen werken. En of dat de vorm is waarin ik wil werken of toch liever als een soort van hybride zzp-er.
En kreeg een raar aanbod om op een avond naar een stad te komen voor een aanbod voor mensen met pit. Bleek bij nabellen op de locatie dat er niets gepland stond en mijn intuitie gaf me al aan dat deze meneer een beetje iets vreemds had.
Mijn gewicht is nu officieel onder de 80 kg en dat betekent dat ik de eindstreep zie. Nu is het zaak om mezelf, mijn einddoel niet te gaan saborteren, door te denken dat het zo wel prima is. Focussen dus op het waarom van het afvallen. Om gezond te zijn. Een gewicht te hebben wat normaal is en past bij de lengte van het lijf. Dus niet voor de leuke jurkjes, maar om zo lang mogelijk - DV - gezond te mogen blijven.
Maar merk dat ik het juist nu ontzettend moeilijk vind. Juist nu mijn dochter uberslank en zoooo mooi is geworden. En ik in broeken pas met maten die ik echt sinds mijn puberteit al niet meer aankon...juist nu lonkt...tsja...wat lonkt er eigenlijk?
Onbetamelijk vreten? Iets lekkers??? Iets onverantwoords?? Een stuk appeltaart, vers uit de oven?? (mmmmm...niet gek!)...
Ik verlang naar een baan, ergens waar ik mijn talenten kwijt kan, collega's...mensen die op gelijk niveau zitten, met me praten, kantoorhumor...de maandagochtend-blues. Waardering voor je manier van klanten benaderen, de triomf van een klant die een opdracht heeft getekend....
Hoe moeilijk is het om nadat je de grootste bank van Nederland als klant had gewonnen, nu blij te moeten zijn dat je vandaag alle prullenbakken hebt geleegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten