maandag 18 maart 2024

Magneetvork

Toen ik voor een ontbijtje en even rondkijken naar de Ikea wilde, stond ik op tijd op (moest bijna mijzelf dwingen - doe eens iets anders dan normaal!! Kom op!!) en was ook - gelukkig - op tijd bij de bushalte. De bus had vertraging, dus gaf de app aan dat ik mijn trein naar de Ikea niet meer kon halen. 

De bus reed lekker door en ik was op de ETA op het station en wist waar ik moest zijn, dus haalde mijn trein. 

Op naar de Ikea dus, je ziet het al liggen vanaf de halte. Daar de zij-ingang in en daar was een versperring. Gelukkig zat er wel een medewerker bij een service (afhaal) balie en die vertelde dat ze pas een uur later open gaan. Oh echt?





En het restaurant over een half uur. 
Had ik beter dus die volgende trein kunnen pakken.

Zo lang was ik er dus al niet meer geweest en natuurlijk een beetje dom dat ik niet eerst na had gekeken hoe laat het feestje begon. 

Maar even buiten, in een mager zonnetje, staan wachten. Kon ik zien hoe mensen hun auto parkeerden (oh, verlangde toen ook even naar een auto, hoe eenvoudig en makkelijk alles weer meenemen naar huis) en nog ruim een meter ruimte achter hen hadden tot einde vak. En dat met moderne auto's met parkeerassistentie en een oplader. Verbazingwekkend altijd weer. 

Eindelijk mochten we Ikea in. Gooide mijn winterjas in een kluisje en hoppa, naar het restaurant, waar het gelukkig nog niet heel erg druk was. Ook het goedkope Ikea-ontbijt was verdwenen (toen, in het stenen tijdperk voor maar 1 euro) en dus maar zonder miepen wat zaken uitgekozen die me lekker leken, maar achteraf blijf ik het toch het beste doen op mijn havermout met lijnzaad en sojamelk en diepvriesfruit. En een snufje kaneel. 

Toen ik een beetje met mijn bestek aan het rommelen was, zag ik dat de vork en het mes aan elkaar bleven kleven. Alsof er een magneet in de uiteinden zat. Zo grappig. Als je alleen bent moet je ook altijd weer even nadenken als je nog een keer koffie haalt (jahaaaa...gratis voor family-leden) en je boeltje onbewaakt laat staan. Zo zag ik veel stellen en families waar er dan eentje de opdracht bijtanken had. En de rest lekker kon blijven zitten. Zag iemand wel drie keer koffie halen. 

Had daarna eigenlijk weinig zin in een speurtocht door de Ikea, ook omdat ik hierna op een vooraf afgesproken tijdstip bij mijn zoon moest zijn en ik geen vervoer had voor eventuele grote stukken. 
Dus alleen twee kaarsen gekocht en een set siliconen afdekdoekjes voor potjes in de koelkast.
Wel leuke tuinmeubelen gezien, maar dat bleef bij kijken, kijken en niet kopen. Miste een beetje de lol van het rondneuzen. Wat jammer was, want had me er lang op verheugd. En werd een beetje gek van het verplicht de hele route moeten volgen, zelfs met afsnijden van die langere route. 

Zag ook alleen nog maar zelfbedieningskassa's. Geen enkele kassa meer waar een mens je spullen over de scanner haalde en je nog even goedemorgen kon zeggen. 
Voelde me een beetje Bor de Wolf. Vooral met al die stellen of families. Gelukkig had ik een uitermate leuk vooruitzicht voor de rest van mijn vrije dag.








zondag 17 maart 2024

Woorden doen wel pijn

Kreeg van mijn dochter even een reminder over hoe ik moet opletten wat ik zeg en tegen wie.
 
Dat vooral een kind niet snapt wat 'grappig' is bedoeld, maar alleen hoort dat ik haar vader een sukkel noem. Nou ja, zijn gedrag, maar dat snapt een kind niet. En uiteraard zijn kinderen loyaal aan hun ouders, dus dat Oma dat soort dingen eruit floept geeft stress en verdriet. Stom van deze Oma. (Mijn dochter was jarig geweest en hij had daar niet aan gedacht. Even de context aangevend waarin ik dit zei). 

En mijn dochter wees me er ook nog op dat mijn ouders *dus haar opa en oma* constant inwreven wat een ontzettende sukkel haar vader was/is. En ergere uitdrukkingen.

Ondanks dat ik tegen mijn ouders na mijn scheiding had gezegd dat ze hun mening over hun ex-schoonzoon voor zich konden houden in gezelschap van mijn kinderen. Maar ja, als je ouders over je denken dat je een snotneus bent en zij het volste recht hebben om hun mening te ventileren of ongevraagd advies te geven en er thuis helemaal nooit werd nagedacht over de impact van zaken, daden en woorden, dan was het nogal een niet realistisch hopen dat ze nu wel dingen anders zouden aanpakken.

En nu dus ik zelf ook hoppa in die valkuil gedonderd! Dat viel me zwaar van mijzelf tegen.

En lees ik even terug hoe mensen zich direct aangesproken voelen als ik mopper over ambtenaren en ook dat ironisch en grappig was bedoeld en zeker niet beledigend, sterker nog ik solliciteerde een aantal keren naar een functie als ambtenaar, had ik daarvan moeten leren.

En dat dan toch niet doen. Gedachteloos het eruit floepen. 

Dat spijt me heel erg. 

Dus wie is de ware sukkel?




donderdag 14 maart 2024

Geen stroom

Werd gisterenochtend gevraagd of ik na mijn werk even een paar uurtjes op mijn kleindochters kon oppassen. Dus sprak af dat ik naar het werk van mijn dochter zou reizen, vanaf daar konden we de kinderen uit de opvang ophalen en dan kon zij haar ding doen. En ik eten met de kinderen en ze naar bed brengen.

Ze had voor een nichtje van een vriend cupcakes voor haar verjaardag gemaakt en moest alleen nog de versiering erop maken en spuiten en dan konden ze gebracht worden. 

We waren net 2 minuten binnen of alles werd donker. Lichten uitgevallen. Geen kortsluiting, want we waren nergens nog aan geweest, alleen de lampen aan gedaan. 

Hoe moest ze nu zonder mixer haar cupcakes nog versieren? Een buurvrouw kwam ook al informeren of bij haar ook niks het meer deed. In het hele gebouw was alles uitgevallen. Ook aan de overkant was het donker. 

Hele plan van mijn dochter dreigde in het water te vallen. De stroombeheerder gaf aan dat er inderdaad storing was en dat kon tot rond 22.00 uur duren. 

Dus stelde ik voor naar mijn huis te gaan (woon in andere stad) en aangezien ik een mixer heb dat ze daar haar baksels en versiering verder afmaakte. Kinderen konden bij mij eten en eventueel wel blijven slapen als het laat werd. 
En het was al later dan de bedoeling was. 

Bij mij thuis kwam ze erachter dat ze haar spuitzak en spuitmondje niet meegenomen had. Gelukkig had ik, na pogingen met een dikke plastic diepvrieszak en een spuitmondje uit mijn keukenla, nog een heel oud plastic ding waarmee je 3 cupcakes per keer kon versieren (qua inhoud heel klein) en eerst ging dat niet zo soepel, maar uiteindelijk had ze alle 50 stuks versierd. Zag er fraai uit. 

Zij vertrok, ik zette de Harisa-soep op die ze mee had gegeven en de kleindochters waren alweer lekker aan het knippen en fröbelen. En toen ze ook nog de tas met de Barbies van boven erbij haalden was het helemaal feest. Want de oudste wilde graag een topje en rok voor een Barbie maken (van vilt), dus ik hielp met knippen van de stof en al snel was ze blij met het resultaat. Ze knipte nog een hartje uit papier. Leuk op het topje!

Ondertussen lekkere soep eten. Ik deed er Nederlands volkorenbrood bij (nee Oma, doe maar zo, niet geroosterd) en dat vond de oudste zo heerlijk, die wilde nog wel een sneetje brood. De ander liever nog wat soep. Daarna deed ik de afwas, de dames speelden lekker verder en het was gezellig. 

Lekkere chaos in de huiskamer, want ook nog even met Lego spelen. Maar alles kan weer opgeruimd worden uiteindelijk, dus maakte me niet druk. 

Ook Ken kreeg een broek. Dan leek het weer wat. 

Mijn dochter belde dat ze nog een kwartiertje rijden van ons vandaan was, dus zorgde ervoor dat de dames hun schoenen weer aanhadden en jassen. Alle spullen van mijn dochter afgewassen en klaargezet in een grote tas dus ze konden zo door naar de auto en naar huis. 

Toen ze thuiskwam deed gelukkig de stroom het weer. Maar dat was inderdaad rond de tijd die Liander had aangegeven. 

Ruimde de zaken weer op en was blij dat ik haar even kon helpen. En dat ik die dag in de middag thuis werkte, dus zo flexibel kon zijn. Stopte gewoon netjes op einde werktijd, maar hoefde niet nog extra te reizen vanuit werkplek en kon mijn spullen laten staan. Opruimen kon daarna wel.

Vanochtend nog even de laatste snippers gekleurd papier (overal hartjes op getekend, zo lief!) opgeruimd en verheugen op een lunch met een vriendin later op de dag.

Die lunch kon helaas niet doorgaan. Geen treinverkeer op het traject vanwege een aanrijding. Doen we het wel een andere keer en ik belde mijn reservering af waar ik had bedacht te gaan lunchen.



Dus flexibel zijn en blijven is het toverwoord en dan komt alles toch nog wel weer in orde. Op de één of andere manier. 

Toen belde in de middag mijn zoon. Of hij het ledikantje voor zijn dochter kon ophalen (stond hier gestald) en in hun nieuw huis kon zetten en oh ja, even de skispullen hier weer stallen, die zou hij dan van de week weer ophalen, anders kon bedje nu niet mee. Skispullen bij vrienden bij mijn stad opgehaald. Dus hij en zijn vrouw kwamen en snel langs, haalde bedje op en vertelden hoe 'vreemd' het voelt als hun kindje naar de opvang is. 

En eind van de week ga ik een paar uurtjes oppassen, dus ook daar even wat afspraken over gemaakt. 

Toen ze wegreden kwam zijn halfbroertje nog met een aantal vriendjes door de straat fietsen. Dus ook even aangesproken. Qua leeftijd kon hij zijn vader zijn. Zo zag ik hele familie weer even. 

En toch kakte ik een beetje in. Energie een beetje weg. Nog even maar de vloer dweilen dan is het a. schoon en b. ruikt het naar gedane arbeid. 

Kon verder niets leuks verzinnen. Maak het dus maar even gezellig voor de avond en dan lekker op tijd slapen. 




dinsdag 12 maart 2024

Viel weer enorm mee

Begon de dag met 5 minuten vertraging op de heenreis bij vertrek. Kunnen onderweg een beetje inhalen, dus was maar 3 minuten later op mijn eindstation.

Eerst maar eens even 'goede' koffie getankt op een andere verdieping dan waar ik werk, ook voordat het daar weer enorm druk werd. En zijn maar een aantal goede koffieapparaten in het gebouw, de rest krijg koffieconcentraat met warm water aangevuld. Geen verse boon te bekennen. Maar dus heerlijke kop Shut the Fuck up. 

En het regende pas toen ik in mijn werkstad aankwam. Dat scheelde ook weer enorm. 

Ben alweer een stagiaire aan het inwerken. Het scheelt ook enorm dat deze redelijk slim is en dus sneller snapt hoe processen hier in elkaar zitten en waarom wij 'verschillende' smaken hebben. En je die goed moet invoeren in ons CRM systeem. Oh ja, ze maakt ook aantekeningen.

Dus liet haar vanochtend een aantal aanmeldingen zelf uitwerken. Dat ging goed. En dat is een fijn gevoel, want bij de vorige stagiaires duurde het soms weken voordat ze uberhaupt maar begrepen hoe de zaken in elkaar zaten en waar je op moest letten bij invoeren. En oh ja...dat er dan ook nog een afspraak moest worden gemaakt, dat klikte nog later. En secuur werken. Oh ja??!!!

Kreeg in de loop van de middag diverse meldingen van de NS-app dat er verstoringen waren op mijn traject. Maar pas op het station de melding dat mijn intercity helemaal was uitgevallen en ik dus of een half uur moest wachten minimaal of een boemeltje moest nemen waar ik een half uur langer mee onderweg was. Koos toch maar voor het boemeltje. Was wel klaar met het koude station. 
Maar net toen ik instapte gaf het systeem op de borden aan dat deze trein niet verder ging dan halverwege. En dus op CS overstappen. Gelukkig wist ik dat ik ook kon overstappen waar ze van die moppen hebben, koekjes dus en daar verder in wederom een boemeltje, want daar stoppen geen Intercity's. 

Viel me eigenlijk best mee. Redelijke aansluiting, de bus kwam ook tamelijk snel en al met al was ik maar een half uur later thuis. En omdat ik gisteren al had gekookt voor vandaag, alleen nog even pasta koken en klaar. Direct de waterkoker aan, water in een mum kokend, in een pan, pasta erbij (had ik onderweg al zitten bedenken, welke volkoren pastasoort het vanavond zou worden) direct ook pan uit koelkast met pastasaus (met verse groenten) en hoppa: lekker eten. 

Kunnen we dus direct in de relaxmodus en is mijn gezeik eigenlijk overbodig. Je zit droog, je hebt te eten en straks mag je ook nog in een warm veilig bed slapen. En oh ja, je krijgt ook nog elke maand salaris!


Image by ...♡... from Pixabay



Dus viel weer enorm mee vandaag.









maandag 11 maart 2024

Mobieltje stofzuigen

Mijn mobieltje had kuren. Laad niet goed op. Dus ik maakte de ingang voor de usb-kabel, de oplaadport, eerst schoon met een tandenstoker en daarna nog even de stofzuiger erop. Helaas gaf de originele i-phone kabel geen sjoege. Dus bedacht al dat ik misschien dan maar een nieuwe mobiel moest aanschaffen. Geen stress nodig; het kan.

Dit is een ouder model en er komt een tijd dat de apps niet meer ondersteunt worden. En bedacht ook, - hoe rustgevend -, dat het financieel gewoon kon. Dus geen stress; regel het. Niet zo moeilijk doen. Nu eerst lekker slapen. En oh ja, maak een back-up!

Toch herinnerde ik dat ik nog een nieuw laadsnoer had liggen. Dat klikte ik eraan en hoera; een groen blokje te zien. Was dan ook die originele kabel rot? Nog heel zo te zien. Nou ja, de wondere wereld van opladers. 

Zou ook nog kunnen overwegen draadloos te gaan opladen. Maar dan moet ik uiteraard eerst zo'n draadloze oplader aanschaffen. 

Inmiddels back-up gemaakt. Hoera. 

Was opgehangen, straks even bed opmaken. Uitzoeken wat ik morgen voor outfit aan wil en doe. 

Lekker even op de fiets mijn (heheh) uitgelezen bibliotheekboek in de brievenbus gooien en was zo lekker aan het fietsen dat ik bij een tuincentrum uitkwam. Gewoon even neuzen. Niets kopen. En geen zin in zware zakken met tuinaarde of iets mee te sjouwen. 
En weer terug, eten voor morgen vast maken. Rustig aan. Bed opmaken. En zien dat ik morgenochtend in de regen moet fietsen dus Vera-hoedje klaarhangen. 

Inmiddels zijn mijn duimen overuren aan het maken voor een blog-vriendin. 









zondag 10 maart 2024

Kkoud

Toen ik vrijdag-ochtend langs de grote thermometer reed met de bus, gaf hij 1 graden Celsius aan. En zag ook autobezitters hun voorruit krabben.

Was blij dat ik toch maar handschoenen op de fiets had aangedaan. 

Had uitgebreid en telkens weer mijn treinschema bekeken. Een hele treinverbinding was eruit gehaald en gisteren toen ik in de middag thuis werkte, kreeg ik meldingen dat de trein vanuit mijn werkstad 23 minuten vertraging had en dat liep op.

Zo blij dat ik al thuis was. 

Gelukkig reed ''mijn'' trein normaal en terug idem. Alleen waren de passagiers minder normaal. Een stel ballerige jongens had de boombox bij zich en door mijn oortjes heen die op afluisteren audio stonden ingesteld,  hoorde ik hun rukmuziek. Zelfs iets van A. Hazes. 

Maar het deerde me niet; was lekker op weg naar huis na een hele drukke werkdag die er nogal vreemd uitzag want in de middag was ik met maar één collega op kantoor. Die ook nog rond 16.30 uur vertrok. Lekker rustig dus. Ik begon direct met zaken afronden, afwassen en stipt 17.00 uur (lijk wel een ambtenaar) ook de deur uit, nou nee, nog even rustig naar het toilet, rustig opruimen en klaar voor de nieuwe week straks. We moeten voor clienten tot 17.00 uur bereikbaar zijn telefonisch namelijk. 
Een verschil ook met werken aan de balie waar iemand de halve ochtend via Facetime met haar familie aan het communiceren was. Op de speaker. Ik verbaas me over al die zaken, maar ik ben geen leidinggevende, dus het zal wel. 

Maar heel veel achter elkaar kunnen doorknallen. Rond de inkomende telefoontjes. Zo raar dat de leidinggevende die dag nog steeds met zo weinig mensen inkleedt. Valt er eentje uit dan is het meteen druk voor diegenen die wel aanwezig zijn.  In het gebouw waar wij werken is vrijdag de dag dat men lekker thuis werkt of vrij heeft. Erg leeg overal. 

Even nog snel een boodschapje gehaald en toen was het echt donker toen ik thuis was. Mijn soepje opgewarmd, lekkere salade met falafal erbij. Heerlijk. Ondertussen de was aangezet en mijn relax (lees nachtkleding) aangedaan. 

Heel bewust allemaal, om alle werkstress achter me te laten. 

Op de terugweg zag ik trouwens dat het 8 graden was. Maar toen scheen de zon nog net op het dak van dat gebouw. 
Zaterdag-ochtend meteen maar de bovenverdieping gestofzuigd. Vrijdag-avond nog een was gedraaid, direct toen ik thuiskwam en opgehangen (al was ik wel aan slapen toe merkte ik, maar toch maar even doen).
De buitenramen aan de achterkant ook schoongemaakt. Als de zon er zo hard opstaat, zie je alleen maar zand en stof van de wintermaanden, dus toch maar wel even gedaan. 
Beetje als een kipje in mijn tuin rondgesnoeid; takje hier, takje daar. 

Hoe lekker het is om gewoon buiten te zijn. Niets te hoeven, gewoon fijn bezig zijn met niks. 

En zo dacht ik ''even" één dikke tak van de laurierstruik op de grens bij mijn buurvrouw weg te zagen, die was nogal hoog uitgegroeid en dan zie ik hier ook nog iets en daar en ben ik zo weer twee uur verder. Met een volle groenbak als resultaat, beetje spierpijn, maar heerlijk!!

Nul plantjes nieuw of zo, alleen maar even snoeien en wat kantjes eraf lopen.

Nu is het hier bewolkt, geen zon, maar wie weet komt hij nog vanmiddag. Eerst even genieten van een lekker vers gezet kopje kofie. En ook nu nog steeds koud in de ochtend.












vrijdag 8 maart 2024

Na de dood

Hoorde een interessante podcast. Over mensen die een bijna-dood ervaring hebben gehad. Hoe was dat en wat 'zagen' ze. En was dat wel echt of gewoon gebrek aan zuurstof in je brein? Gesprekken geleid door Coen Verbraak.


Heb daar zelf ook ervaring mee. Als kind was ik levensbedreigend ziek door een gemiste blindedarmontsteking, daardoor een abces en een buikvliesontsteking en achteraf zei de arts dat als ik een half uur later in het ziekenhuis was, ik het niet had gered. Huisarts zag het niet, mijn ouders vonden dat ik me niet moest aanstellen en gewoon s, vervangende huisarts zag het wel.

Herinner me nog heel levendig dat ik in het ziekenhuis boven mijn bed zweefde, zag mijzelf liggen, om het hoekje vloog (of zoiets) en daar mijn moeder en oma zag. Die kon ik vanuit mijn bed niet zien zitten, waar zij zaten was in een gang om de hoek. Mijn moeder werd door mijn oma aangespoord om nu maar eens wel te huilen om haar dochter, want het was echt heel erg. 

En toen was ik weer terug. 

Kennelijk mijn tijd nog niet, want ik overleefde en in plaats van de aangegeven zes weken opname, mocht ik na drie weken weer naar huis om aan te sterken voor de volgende operatie. Daar was het feest direct over want mijn vader liet me even fijntjes weten dat nu alle aandacht voorbij was. Ik hoefde me niet meer aan te stellen. 

Alle aandacht?
Aanstellen; ik lag toch echt 3 weken voor pampus. En daarna moest ik nog een keer opgenomen worden toen alles rustig in de buik was, om die blindedarm te laten verwijderen. Nog een keer aanstellen.

Ik snapte er niets van, want in die tijd mochten er alleen volwassenen op bezoek komen. Dus dat was, naast dat ik een lange tijd zeer hoge koorts had, nogal weinig aandacht. Geen broertjes op bezoek. In een vreemde omgeving, vreemde mensen om je heen en doodziek en elke dag injecties met een mega-grote en dikke naald in mijn bovenbeen door Nurse Ratchett. Omdat ik vrijwel niet mocht drinken kon ik die hele grote dikke pillen niet doorslikken. Dus dan maar lekker prikken zei ze.

Ja, toen al een aanstellertje en aandachttrekker. Daarna nooit meer. Had mijn lesje geleerd. En was extra alert op mensen die niet echt waren.